Rapunzeltorentaart

Ergens op een zaterdagmiddag kwamen mijn schoonzus en zwager even een bakkie toen..

zo snel tussen de regels door werd me even gevraagd of ik een Rapunzeltaart kon maken.

"Zoiets", lieten ze vrolijk via de telefoon zien.

En ik dacht dat ik erin bleef hangen..

Ik bak graag, draai mn hand niet om voor een taart, cupcakes of cakepops..
Maar een toren boetseren?

Gekkenwerk.

Ik lag 's avonds in bed na te denken over de toren..
Hoe hou ik hem stabiel? Hoe ga ik de taart stutten?

We begonnen met z'n drieën.. zwager, schoonzus en ik.
De basis was in een middag gemaakt,
en hij en zij hebben samen de stenen op de toren geplakt terwijl ik verder ging met het huisje.

We kwamen biiijjnnnaaa marsepein tekort omdat hij alles op zat te eten.
Zo gewoon. Uit het vuistje..*blegh*

Thuis maakte in de toren af.

Best therapeutisch dat boetseren.

En dag voor de verjaardag van mijn nichtje kwam schoonzus weer helpen met de taart.
Ik vulde en bekleedde te taart en zij maakte een stuk of wat bloemetjes voor op de taart.

Grote spanning op de verjaardag zelf.. hoe zou nichtje hem vinden?
De interesse in de taart heeft welgeteld 1 minuut geduurd..
maar we hadden hem.. 'dé blik'!

En dan zou je het zo weer doen..

..in een ander leven.